Stowarzyszenie działa nieprzerwanie od 2001 roku. Przez ten okres klub wykształcił wielu utalentowanych zawodników trzech dyscyplin: kendo, iaido i jodo. To jedyny klub w Polsce, którego zawodnicy wywalczyli w jednym roku wysokie miejsca w międzynarodowych mistrzostwach trzech różnych dyscyplin. Głównym celem Stowarzyszenia jest propagowanie kendo, iaido i jodo jako filozofii i etycznej drogi życia, a także szeroko pojętej kultury Dalekiego Wschodu. Szczegółowe informacje o działaniach realizowanych przez Stowarzyszenie można znaleźć na stronie domowej Wrocławskie Stowarzyszenie Kendo.
Kendō jest japońską odmianą szermierki sportowej prowadzonej przy użyciu mieczy bambusowych (shinai). Jest zarazem jedną z japońskich sztuk walki określanych wspólnym mianem budō.
Jako sztuka walki wywodzi się bezpośrednio z bojowej szermierki samurajskiej o nazwie kenjutsu, której historia sięga XI wieku (czyli czasów, gdy do użytku wprowadzono jednosieczny miecz o wygiętym kształcie głowni). Różne szkoły i formy kenjutsu rozwijały się aż do połowy XIX wieku (kiedy wprowadzono zakaz noszenia mieczy przez samurajów). Sportowa forma szermierki bojowej zrodziła się w początkach XVII wieku, gdy do treningu zaczęto stopniowo wprowadzać ochraniacze i miecze ćwiczebne, pozwalające na zadawanie pełnych ciosów, a tym samym na toczenie bezkrwawych pojedynków. Trening prowadzony przy użyciu ostrych mieczy stalowych na to nie pozwalał – umożliwiał on jedynie powtarzanie stałych sformalizowanych układów, tzw. kata, w których ciosy były zatrzymywane w ostatniej fazie ataku. Zastosowanie mieczy ćwiczebnych, najpierw drewnianych, a z czasem elastycznych konstrukcji bambusowych (shinai) oraz solidnych protektorów, wzorowanych na zbroi samurajskiej, pozwoliło ćwiczyć bardziej dynamicznie i toczyć walki sparingowe.
Wprowadzone z czasem regulaminy treningu szły w kierunku ograniczania dopuszczalnego obszaru zadawanych cięć, a także eliminacji technik zagrażających bezpieczeństwu walczących.
Jōdō to współczesna odmiana japońskiej szermierki jōjutsu, prowadzona przy użyciu kija, zwanego jō. Jej celem jest samoobrona i powstrzymanie przeciwnika. Ta odmiana japońskiej szermierki powstała ponad 300 lat temu jako realna sztuka walki, z połączenia najważniejszych technik kenjutsu (sztuki miecza), sojutsu (sztuki włóczni) oraz naginatajutsu (sztuki halabardy). Polega na użyciu w miejsce broni ostrej kija wykonanego z kawałka twardego drewna o długości 128 cm i średnicy 2,4 cm.
Głównym celem uderzeń i pchnięć w jōdō jest splot słoneczny (suigetsu). Innymi ważnymi celami są skroń, punkt między oczami (uto), ręce (nadgarstki) oraz oba boki tułowia. Obrona w postaci kombinacji zasłon i ataków wykonywana przy pomocy jō może być bardzo skuteczna przeciwko atakowi wykonywanemu mieczem. Podstawowe uderzenia i bloki praktykowane są najczęściej w formie ćwiczeń kata, w których jeden z partnerów używa drewnianego miecza bokken, a drugi kija jō.
Iaidō to sztuka dobywania miecza (katana), japońska odmiana szermierki. Jest to zarazem jedna z japońskich sztuk walki określanych wspólnym mianem budō. Jest to sztuka przewidywania ataku przeciwnika, obrony i przeprowadzenia własnego kontrataku. Opanowanie tej sztuki miało na celu skuteczną obronę przed nagłym atakiem wroga z zaskoczenia, możliwą nawet wówczas, gdy zaatakowany był akurat zaabsorbowany wykonywaniem codziennych, pokojowych czynności, takich jak spacer, odpoczynek, rozmowa, spożywanie jedzenia, itp.
Ostateczny cel opanowania sztuki iaidō nie miał jednak w założeniu wyłącznie skutecznego odparcia akcji przeciwnika poprzez zabicie go w rewanżu, natomiast zakładał takie psychiczne panowanie nad sytuacją, aby potencjalny agresor raczej zrezygnował z zamierzonej akcji. Założenie to jest dobrze oddane poprzez dawne określenie sztuki iaidō, która wcześniej była również nazywana saya-no-uchi, czyli chwycenie pochwy miecza, a więc działanie mające na celu zachowanie pokoju bez konieczności dobywania broni.
Kendō, jōdō i iaidō są dyscyplinami sportowymi dla każdego. Brak w nich ograniczeń typowych dla innych dyscyplin sportowych. Ze względu na swój charakter i niską kontuzyjność mogą je uprawiać zarówno dzieci jak i osoby starsze.
Uczą koordynacji, elastyczności i świadomości własnego ciała. Budują pewność siebie oraz uczą szybkiego podejmowania decyzji. Doskonalą koncentrację oraz uważność. Dodatkowo, obok walorów skutecznej samoobrony, są znakomitym sposobem rozwijania sprawności i zręczności. Jest również dobrym sposobem na odstresowanie się oraz poprawienie siły mięśni.
.
